ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΜΕΡΑ

του Σταμάτη Αρναούτη

Το Σάββατο 22 Ιουλίου που μας πέρασε, ήταν μια ωραία μέρα. Όχι μόνο γιατί είχε ήλιο και ένα ελαφρύ αεράκι που δεν σε άφηνε να λιώσεις από τη ζέστη, αλλά γιατί αποδείχτηκε μια σημαντική μέρα για τη συλλογικότητά μας. Μία πολύ σημαντική μέρα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Εδώ και κάποιο διάστημα, έχουμε μπει στη διαδικασία και διοργανώνουμε Χαριστικό Παζάρι κάθε Σάββατο. 

Πριν ξεκινήσουμε, ήρθαμε σε επαφή με τον “Σκόρο”, μια δομή, που κάνει αυτή τη δουλειά εδώ και 8 χρόνια στην καρδιά της Αθήνας, στα Εξάρχεια. Ξεκίνησαν γιατί θέλουν να κάνουν, όπως λένε και στον τίτλο τους, κριτική στην κατανάλωση. Τους προβληματίζουν οι αδηφάγες καταναλωτικές συνήθειες που έχουμε όλοι μας, μέσα στην εμπορευματική κοινωνία που ζούμε και οδηγούν, κάθε μέρα που περνάει, σε μια καθημερινότητα που παράγει, καταναλώνει, πετάει, μολύνει, πλήττει και γίνεται όλο και πιο μονότονη και ομοιόμορφη, σπαταλώντας τους διαθέσιμους φυσικούς πόρους και μολύνοντας το περιβάλλον. Ονειρεύονται μιαν άλλη, διαφορετική οικονομία που δεν θα παράγει ανάγκες για να κερδίσουν κάποιοι ανεξάρτητα από το κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος. Μια οικονομία όπου θα δίνει αξία στις πρακτικές του δώρου, του μοιράσματος, της ανταλλαγής, της επαναχρησιμοποίησης, της κοινωνικότητας. Μια οικονομία που δεν θα βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης. Μια οικονομία που θα στοχεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Το εγχείρημα δύσκολο, αλλά από την αρχή αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, έδωσε λύσεις, κάλυψε ανάγκες. Παρ’ όλα αυτά, για μια ακόμη φορά, ο προβληματισμός είναι παρών σε πρώτο πρόσωπο. Κατά πόσο πετυχαίνουν το στόχο που είχαν θέσει από την αρχή. Δύσκολη απάντηση. Οι γνώμες διίστανται, αλλά τώρα πρέπει να δουν ένα άλλο πρόβλημα που απειλεί, πιθανόν, και την ίδια την ύπαρξή τους. Πρέπει να εγκαταλείψουν τον χώρο που έχουν στήσει το χαριστικό παζάρι τα τελευταία χρόνια, γιατί είναι μια άτυπη ομάδα, δεν έχουν νομική μορφή και δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης να συνεχίσει να τους παραχωρεί το χώρο.

Τυχαίνει εκείνη την ώρα να είμαστε σε επικοινωνία μαζί τους και σε μια συνάντηση που είχαμε, πέφτει η ιδέα. Θα μπορούσε η “Συν+πραξις Μεσογαίας” να βοηθήσει σε αυτή την κατάσταση; Θα μπορούσε να έρθει σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη και να υπογράψει το συμβόλαιο για την συνέχεια ενοικίασης του χώρου; Θεωρητικά μπορεί, έχει νομική μορφή, αλλά θέλει;

Το θέμα τίθεται άμεσα στην ημερήσια διάταξη της επόμενης συνεδρίασης της Διοικούσας Επιτροπής. Η γνώμη είναι θετική, αλλά χρειάζεται και Γενική Συνέλευση, η οποία ορίζεται άμεσα. Τουλάχιστον τα αντανακλαστικά δείχνουν να λειτουργούν. Είναι όπως όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να πνίγεται, που τρέχεις να τον βοηθήσεις, χωρίς να σκέπτεσαι τι θα κερδίσεις, ίσως ρισκάροντας εκείνη την ώρα και τη ζωή σου, δικαιολογώντας όμως, ουσιαστικά τον τίτλο του “Ανθρώπου” που θέλεις να έχεις. Έτσι και εμείς, που θέλουμε μια άλλη καλύτερη κοινωνία και μια οικονομία που στο κέντρο της θα έχει τον άνθρωπο και το περιβάλλον και όχι το κέρδος, “τρέξαμε” να βοηθήσουμε. Θέλαμε να συνδράμουμε μια Δομή, που εν πολλοίς είναι πρότυπο για μας.

Και κάπως έτσι έφτασε το Σάββατο 22 Ιουλίου που είχαμε ορίσει την Γενική Συνέλευση. Μαζί μας βρέθηκαν και άνθρωποι από τον “Σκόρο”. Η Δανάη, ο Αλέκος, η Βάντα και ο Ανδρέας, εξέφρασαν με τον τρόπο τους τις ευχαριστίες τους, που είχαμε “τρέξει” να τους βοηθήσουμε, αλλά και την αγωνία τους για το μέλλον του Σκόρου.

Μετά τις εξηγήσεις του πιο αρμόδιου σε αυτά τα ζητήματα, του κύριου Γιώργου, η αγωνία όλων μετριάστηκε. Κάποιες επιφυλάξεις που ακούστηκαν, είχαν περισσότερο σχέση με τυπικά ζητήματα και περισσότερο η συζήτηση ήταν η αφορμή για να γνωριστούμε μεταξύ μας καλύτερα. Η ομόφωνη θετική απόφαση ήρθε φυσιολογικά και σαν επιστέγασμα της όλης διαδικασίας. Η μέρα πλέον ήταν πιο λαμπρή από όσο φαινόταν. Ίσως για πρώτη φορά από την μέρα που ξεκίνησε ο συνεταιρισμός, έκανε τόσο εμφατικά πράξη αυτό που οραματίζεται, έναν καλύτερο κόσμο αλληλεγγύης, ίσως για πρώτη φορά φάνηκε χρήσιμος σε κάποιους άλλους εκτός των μελών του. Θέλω να εκφράσω την βαθιά μου ευγνωμοσύνη σε όσους συνέβαλλαν σε αυτό.

Γιώργο, Μαίρη, Νίκο, Σίμο, Μαρία, Γιώργο, Δημήτρη και Ηλία, αλλά και όσους φίλους παραβρέθηκαν, σας ευχαριστώ από βάθους καρδιάς. Ευχαριστώ επίσης και όλους τους ανθρώπους του Σκόρου, που μας δώσανε την ευκαιρία να αποδείξουμε ότι είμαστε, πράγματι, μια δομή αλληλεγγύης και να ανεβάσουμε τον πήχη για τα επόμενα βήματα.

Το Σάββατο που μας πέρασε ήταν μια ωραία μέρα. Μια πολύ ωραία μέρα ...